Я навучыў яго гатаваць дранікі па рэцэпце маёй бабулі зь вёскі Баршчоўка Гомельскай вобласьці і катэгарычна адмовіўся слухаць рэцэптуру, як правільна гатаваць сабак (была, між іншым, і такая прапанова).

У1987-м годзе я быў студэнтам-другакурсьнікам Беларускай Дзяржаўнай Кансэрваторыі імя Луначарскага.

 

Акурат у гэты час да нас у інтэрнат на Старавіленскай, 56 падсялілі двух карэйцаў з Пхен’яну.

 

Абодва хадзілі ў аднолькавых сініх стройчыках, у аднолькавых кашулях і гальштуках. На штрыфелях аднолькавых пінжакоў на аднолькавай адлегласьці ад аднолькавых гальштукаў блішчэлі аднолькавыя значкі з выявамі Кім Ір Сэна. (Мажліва, ў прыбіральні яны таксама хадзілі сінхронна, але ж гэта адно меркаваньне).

Адзін, як не памыляюся, быў сынам галоўнага докатара Пхен’яну. Другі – сынам нейкага генерала.

 

Абодва вучыліся на дырыжорска-харавым факультэце. Хор для КНДР – нармалёвы такі імпэрскі жанр… А то яшчэ праз што выявіць для “ўлюбёнага кіраўніка” шчырае народнае шчасьце і масавае захапленьне ідэямі чучхэ, як не праз кантаты і араторыі?

Сын доктара быў непапраўным, жахлівым і паталягічным камуноідам. Слухаў штодня нейкія бязглуздыя партыйныя гімны на разьбітым двухкасетніку “Sony” і шчыра плакаў ад радасьці. Павесіў на сьцяне ў пакоі партрэты “вялікага правадыра”, “улюбёнага кіраўніка” і таварыша Сталіна. І, самае страшнае – хадзіў на ўсе лекцыі па “Гісторыі КПСС” і нават пасьля гэтага не выпіваў!

Сын генерала быў разумнейшым. Нават дагэтуль памятаю яго імя – Пак. Не, ён таксама з дазаваным сантыментам плакаў ад гімнаў. Таксама павесіў па-над ложкам адпаведныя партрэты.

 

Таксама хадзіў на “Гісторыю КПСС”, зь якой мы ўсе прыкалваліся нават больш, чым цяперашнія беларускія студэнты — з розных БРСМ і “Государственной идеологии Республики Беларусь». Але ж рабіў гэта неяк несумленна і нават няшчыра…

А, галоўнае – мог папіць піва і чаго мацнейшага з тымі, каму давяраў.

Мне пашчасьціла: мне Пак чамусьці даверыўся, як роднаму. Выпіваў зь ім ня толькі піва, але і гарэлку. Я навучыў яго гатаваць дранікі па рэцэпце маёй бабулі зь вёскі Баршчоўка Гомельскай вобласьці і катэгарычна адмовіўся слухаць рэцэптуру, як правільна гатаваць сабак (была, між іншым, і такая прапанова).

Расказаў, што мы — ня рускія, а рускія — ня мы. Нават навучыў словам «дзякуй» і «калі ласка».

Калі неяк мы дабрача зь ім выпілі, я запытаўся:

— Слухай, Пак, а калі ты значак з выявай Кім Ір Сэна згубіш – што тады?

Той жэстам Данка прыклаў руку да сэрца:

— Не згублю!

— Ну, а калі хто ў нас на Старажоўцы вырашыць адабраць пінжак са значкам? – ускладніў я сітуацыю.

Палымяны патрыёт КНДР паказаў мне, яе прыёмам з усходніх адзінаборстваў будзе бараніць значак да астатняй кроплі крыві ў сталіцы Савецкай Беларусі. Асабліва – ад шматлікіх амерыканскіх імперыялістаў і агентаў капіталістычных спецлужб.

— Ну, а калі ты ворагаў будзе больш, атрымаеш па галаве, і яны ў якасьці трафею значак з выявай вялікага правадыром Кім Ір Сэнам забяруць? – падначыў я Пака.

Адэпт чучхэ задумаўся. Агледзіўся, паставіў на поўную магутнасьць двухкасетнік з партыйнымі песьнямі.

 

Зноў агледзіўся і прамовіў вельмі даверлівым шэптам:

— Тады ня толькі я ў лягер пайду, але і ўся мая сям’я…

— Да ты што, за значак? За гэты кавалак штампаванага металу?

— Не. За «дзяржаўную здраду»…

* * *

Сябры і сяброўкі, Вы мяне ўжо прабачце, але ў матчы Бразілія-КНДР я быў прыхільнікам Паўночнай Карэі.

 

Не таму, што мне таталітарызм падабаецца. І не таму, што я адэпт чучхэ. Нашыя дзяды за Сталіным такжа сама жылі… І мы з Вамі маглі такімі ж стаць.

Мала ў іх тамака ў жыцьці радасьці. Ім перамогі патрэбныя больш, чым зажратым пяціразовым Чэмпіёнам сьвету бразільцам. А як які Кака не заб’е мяч (забіў) — яго за калючы дрот не выправяць, «Рэал» — не папраўчы лягер. А наконт форвардаў КНДР ня ўпэўнены. Дый проста збыдлізаваны, жабрацкі той паўночнакарэйскі люд шчыра шкада.

А ВАМ?

* * *

P. S. Пасьля пачатку гарбачоўскае “перабудовы” кіраўніцтва КНДР хуценька адклікала ўсіх студэнтаў, што навучаліся ў СССР, каб “апартунізму не нахапаліся”. Я дапамагаў свайму прыяцелю грузіць транты ў таксоўку.

Калі Пак паціснуў мне руку, то шчыра заплакаў…

 

ahromenka.livejournal.com