Сябрам ківаю галавою / Развітваюся з бальшаком / Сцяжынкай вузкай палявою / Спяшу дадому пешаком.

Сябрам ківаю галавою,
Развітваюся з бальшаком.
Сцяжынкай вузкай палявою
Спяшу дадому пешаком.
Іду між смолак і званочкаў,
Дзе б’юць крыламі матылі,
І не магу
душу	
і вочы	
Красой забытай наталіць.	
I хочацца	
раскінуць рукі	
I моўчкі кінуцца ў траву,	
Забыўшы болі ўсе і мукі,
Паклаўшы ціш пад галаву.		
I ўбачыць зноў,
як	
каля хаты	
Хаваецца ў дрымотны цень,	
Як бацька,
ціхі і вусаты,	
Крыху ссутулены
ячмень.	
А потым	
выбегчы знянацку
Да хаты
з засені бяроз
I на двары
аклікнуць бацьку
I маці,
светлую ад слёз.	
* * * * * * *

Калі прайшоў ты і агонь, і смог…

Калі прайшоў ты і агонь, і смог,
Смак працы ўведаў і ад славы збег,
Кахаў жанчын, піў асалоду кніг —
He думай, што ты ўсё ў жыцці спасціг.

Галоўны страх і горычы слыток
Яшчэ ў цябе наперадзе, браток…

Калі адчуў ты, як мінае час,
Як менее ў душы вясны запас,
Як многа значыць кожны дзень і міг –
He думай, што цану жыцця спасціг.

Галоўны сэнс і мудрасці глыток
Яшчэ ў цябе наперадзе, браток…

Калі ж, яшчэ не верачы бядзе,
Твой самы блізкі сябар упадзе
I пераступіць чорны той рубеж,
А ты ў бяссіллі неба праклянеш
I зразумееш беззваротнасць страт,
Тады лічы, што ты мудрэеш, брат,
Тады табе адкрыецца спаўна
Жыцця неверагодная цана…

* * * * * * *

Народ мой, дзякую табе…

Народ мой,
дзякую табе,
Што і на міг мне не дазволіў,
Каб я кагосьці абязволіў,
Жыў у кагосьці на гарбе,
Што ў радаслоўную ўпісаў
He гандляроў і прайдзісветаў,
А плытагонаў, і паэтаў,
I штукароў ганчарных спраў.
Народ мой,
дзякую,
што ты 
Велікадушна даў мне ў рукі
He алебарды і шчыты,
А лемяхі і першадрукі,
Што нашаптаць мне не забыў
He грукатню бравурных маршаў,
А задуменнасць песень нашых,
Дзе столькі болю і жальбы.
Народ мой,
дзякуй,
што нідзе
Мяне балюча не ўпікнулі
За твой далёкі век мінулы,
За сённяшні твой сіні дзень.
I аднаго хачу ў жыцці,
Каб ты не паглядзеў з дакорам,
Каб за мяне ніколі сорам
Табе душу не засмуціў.